Jeżeli coś wygląda jakby było zdolne wytrzymać falę uderzeniową, promieniowanie cieplne i skażenie promieniotwórcze, a równocześnie służy do ratowania ludzi to w 90 proc. jest to pojazd produkcji ZSRR.
O modelu 29061 wiadomo niewiele. Wiadomo, że powstał w latach 70- tych w zakładach ZiŁ, firmie która istnieje nieprzerwanie jak Matuszka Rosja już od przeszło 56 lat.
http://www.youtube.com/watch?v=afJ18eJeNgU
Wiadomo także, że był częścią rosyjskiego programu kosmicznego. Nie dane mu jednak było lądowanie na księżycu. Powstał by uratować kosmonautów, gdyby ci wylądowali nawet w najbardziej niedostępnym miejscu ówczesnego ZSRR.

Aby prześledzić historie powstania pojazdów tego typu trzeba cofnąć się do początku XX wieku. Wtedy to powstała koncepcja pojazdu nazwanego „śrubołaz”. Miał on poruszać się na dwóch śrubach Archimedesa. Ustawione równolegle i kręcące się w przeciwne strony umożliwiają poruszanie się pojazdu do przodu.Oczywiście jazda do przodu to tylko jedna z jego możliwości. Umiejętne sterowanie takim zestawem może z ociężałego ślimaka zrobić terenową baletnicę, której niestraszne są niedostępne dla zwykłych pojazdów terenowych leśne ustępy.

Od koncepcji do wykonania projektu droga niedaleka. Nietypowy napęd testowany był w USA, Niemczech, w Holandii i we wspomnianym ZSRR.

Holendrom udało się zbudować w 1960 roku prototyp napędzany napędzany dwoma silnikami DAF-a. Napęd przekazywany był przez dwie skrzynie biegów. Oznaczało to w praktyce, że Amphiroll poruszał się za pomocą dwóch zestawów: lewej skrzyni biegów sprzężonej z lewą śrubą i prawej skrzyni biegów sprzężonej z prawą śrubą.

Amphiroll w przeciwieństwie do ZiŁ-29061 nie powstał na użytek armi. Holenderski wynalazek powstał z… miłości do ryb, a dokładnie do ich łowienia. Niejaki J.J. de Bakker miał już dość czekania na odpowiedni poziom wody, aby oddać się swojemu ulubionemu zajęciu. Tak powstał Amphiroll.

Kilka lat później rosjanie rozpoczęli testy swojego ZiŁ-a.

Współczesny pojazd z napędem śrubowym Snowbird6 powstał około 2002 roku. Jego celem była wyprawa do Artyki przez zamarzniętą Cieślinę Beringa. W przypadku tej konstrukcji do śrub Archimedesa dodano standardowe gąsienice. Takie rozwiązanie znacznie ułatwiło poruszanie się pojazdem.

Jak widać śrubołazy nie przyjęły się na skalę masową. Pomimo, że rozwiązanie samo w sobie jest ciekawe, a pojazd jest w stanie pokonać nawet najtrudniejszą przeszkodę terenową strona konstrukcyjna ma wiele do życzenia. W takim pojeździe występują bardzo silne przeciążenia, brak amortyzacji, szybkie zużycie śrub jezdnych. Do tego dochodzą trudności w sterowaniu. Jednym słowem toporne, masywne i paliwożerne.

Związek Sowiecki w czasie zimnej wojny znany był między innymi z tego, że jego inżynierowie projektowali wiele niekonwencjonalnych pojazdów i urządzeń. Jednym z takich pojazdów jest właśnie ZIŁ-4904.

ZIŁ jak to ZIŁ - w pierwowzorze to potężna ciężarówka będąca w stanie pokonać prawie każdy teren. Przynajmniej tak wydawało się jego konstruktorom. A że spalał przy tym na godzinę tyle paliwa co mniejsze ciężarówki przez miesiąc, to już zupełnie inna sprawa.

Skoro jednak ZIŁ, jak już wspomnieliśmy, mógł pokonać prawie każdy teren, trzeba było stworzyć coś co będzie jeździło dosłownie w każdym terenie. Tak oto powstał ZIŁ-4904, który zamiast kół ma zamontowane dwie, potężne ślimacznice (śruby ślimakowe).

Jak widać na zdjęciach, pojazd był naprawdę odjechany. Niestety, jak to zawsze w Związku Radzieckim bywało, z braku zastosowania rdzewieje na jakimś złomowisku.