Moskwicz 433 i 434 to samochody dostawcze z nadwoziem furgon produkowane przez sowieckie zakłady AZLK (Moskwicz) w latach 1967 – 1976; wersje pochodne samochodów osobowych Moskwicz 408 i 412.

Samochód Moskwicz 433 stanowił odmianę dostawczą samochodu osobowego Moskwicz 408, który zapoczątkował w połowie lat 60. trzecią generację samochodów Moskwicz. Zastąpił on furgon Moskwicz 432, oparty na starszej rodzinie samochodów z lat 50. Produkcję wariantu furgon rozpoczęto dopiero od 1967 – ponad dwa lata po premierze sedana 408. Napęd stanowił ten sam, dość przestarzały i stosunkowo słaby silnik, wywodzący się konstrukcyjnie jeszcze z przedwojennej niemieckiej jednostki Opla Kadetta K38, pojemności 1358 cm³ (podawane także jako 1360 cm). W tym samym roku opracowano model Moskwicz 427, różniący się przede wszystkim nowym silnikiem o pojemności 1470 cm³ i półtorakrotnie większej mocy (75 KM), pochodzącym z nowego samochodu osobowego Moskwicz 412. Nadwozie furgonów było podobne do kombi Moskwicz 426/427, lecz trzydrzwiowe, a zamiast okien bocznych przedziału bagażowego były na całą długość ozdobne panele ze żłobkowanej (w przebiegu poziomym) blachy.

Oba modele samochodów były produkowane równolegle, z powodu niewystarczającej produkcji silników 1,5 l, przy tym słabsza, lecz prostsza jednostka napędowa 1,4 l okazała się bardziej odpowiednia dla słabiej zaludnionych części kraju, z gorzej rozwiniętą siecią serwisową. Ładowność wynosiła 400 kg. Podobnie, jak modele 408 i 412, oba furgony w zasadzie nie różniły się od siebie zewnętrznie. Wczesne serie miały dwa (ewentualnie w wykonaniu eksportowym, cztery) okrągłe reflektory. Oba samochody następnie były stopniowo modernizowane, analogicznie do sedanów. Dźwignię zmiany biegów przeniesiono w nich z kierownicy na podłogę samochodu, podobnie jak dźwignię hamulca ręcznego spod deski rozdzielczej (w różnych latach dla obu modeli).

W grudniu 1969 unowocześniono nadwozie obu samochodów, w ślad za sedanami. Przede wszystkim, okrągłe reflektory zastąpiono przez prostokątne (w sześciokątnych chromowanych oprawach). Zgodnie z europejskimi tendencjami, zadbano o bezpieczeństwo bierne: nowe nadwozie miało strefy zgniotu z przodu i z tyłu. Metalowa deska przyrządów i wewnętrzne elementy nadwozia otrzymały od lutego 1969 miękkie poliuretanowe nakładki, a od 1971 cała deska przyrządów była wykonywana z poliuretanu. Furgony Moskwicz były produkowane w moskiewskich zakładach AZLK od 1967 do 1976, kiedy zostały zastąpione przez zmodernizowane modele 2733/2734. Ponadto, do 1972 Moskwicz 434 (z okrągłymi reflektorami) był produkowany przez zakłady IżAwto w Iżewsku, po czym został tam zastąpiony przez zmodernizowany model z podwyższonym dachem IŻ-2715.

Furgony w ZSRS nie były sprzedawane dla prywatnych odbiorców, lecz jedynie dla gospodarki narodowej (państwowe przedsiębiorstwa, sklepy itp.). Popularnie nazywane były "pirożok" (pierożek), od rozwożenia artykułów spożywczych.