Škoda Superb (1934 - 1949) Produkcję samochodu o nazwie Škoda Superb rozpoczęto w fabryce w Mladá Boleslav jeszcze przed II wojną światową. Początkowo (do roku 1936) model ten nosił nazwę Škoda 640 Superb . Była to luksusowa limuzyna z dwu- lub czterodrzwiowym nadwoziem. Początkowo do napędu stosowano silnik o pojemności skokowej 2492 cm³ i mocy 55 KM pozwalający na jazdę z maksymalną prędkością 110 km/h. Po modernizacji w modelu Superb 4000 stosowano nawet 96-konne silniki o pojemności 3991 cm³ dający możliwość jazdy z prędkością 135 km/h.

W czasie II wojny światowej opracowano także prototyp wojskowej Škoda Superb 3000 - 15 KFC z napędem na cztery koła na bazie cywilnego modelu Superb 3000. W pojeździe montowano 6-cylindrowy, rzędowy silnik OHV o pojemności 3137 cm³ i mocy maksymalnej 58,8 - 62,5 kW (80 - 85 KM) przy 3500 obr./min pozwalający osiągną prędkość maksymalną 90 km/h. Łącznie w latach 1942 - 1943 wytworzono 5 egzemplarzy tego samochodu.

Typy Škody Superb produkowane przed 1949 rokiem:
Nazwa modelu Typ Lata produkcji Ilość Silnik Wymiary (dł. / szer. / wys.)
Škoda 640 Superb 640 1934 – 1939 201 2492 cm³, 6-cyl., 40,5 kW (55 KM), 110 km/h 5500 mm / 1700 mm / 1700 mm
Škoda Superb 902 1936 – 1937 53 2704 cm³, 6-cyl., 44 kW (60 KM), 115 km/h 5500 mm / 1700 mm / 1700 mm
Škoda Superb 913 1936 – 1939 350 2916 cm³, 6-cyl., 48 kW (65 KM), 120 km/h 5500 mm / 1700 mm / 1700 mm
Škoda Superb OHV 924 1938 – 1943 113 3137 cm³, 6-cyl., 62 kW (85 KM), 125 km/h 5200 mm / 1800 mm / 1720 mm
Škoda Superb 4000 919 1939 – 1940 10 3991 cm³, 8-cyl., 70,7 kW (96 KM), 135 km/h 5700 mm / 1800 mm / 1750 mm
Škoda Superb 3000 952 1941 – 1943 1626 3137 cm³, 6-cyl., 62 kW (85 KM), 100 km/h 4800 mm / 1800 mm / 1720 mm
Škoda Superb OHV 924 1946 – 1949 162 3137 cm³, 6-cyl., 62 kW (85 KM),
125 km/h 5300 mm / 1860 mm / 1650 mm

640 Superb był dostępny w odmianach 6-miejscowej limuzyny (także z miękkim zwijanym fragmentem dachu i przegrodą oddzielającą kierowcę), dwu- bądź czterodrzwiowego sedana oferującego cztery miejsca, kabrioletu i sanitarki. Rzędowy, sześciocylindrowy silnik wywodził się wprost z rodziny jednostek napędowych pojazdów ciężarowych serii 206, ale odznaczał się ponadprzeciętną trwałością i łatwością obsługi

W roku 1936 fabryka przedstawiła Superba II (Typ 902), różniącego się, prócz bardziej finezyjnej osłony chłodnicy, głównie silnikiem powiększonym z 2492 ccm do 2703 ccm (60 KM), a ostatecznie 2914 ccm (63 KM). Głównym powodem tych zmian były rosnące masy nadwozi specjalnych, przygotowywanych przez zewnętrzne firmy karoseryjne w oparciu o podwozia ŠKODY.

U schyłku 1938 roku zaprezentowano kolejną modyfikację flagowej limuzyny marki – Typ 924, z charakterystyczną, walcową osłoną chłodnicy i górnozaworowym silnikiem OHV.
Zaprojektowany od podstaw, sześciocylindrowy silnik, o objętości 3137 ccm, odżegnywał się zdecydowanie od użytkowych korzeni poprzednika, wykorzystując innowacyjne, wymienne tuleje cylindrów. W oparciu o tę odmianę, sezon później, przedstawiono modyfikację oznaczoną jako Typ 919 – napędzaną doskonałym, widlastym silnikiem ośmiocylindrowym.

Superb pojawił się w dziejach marki dokładnie przed 80 laty, w celu podobnym jak współcześnie – zwieńczenia oferty modelowej. Samochód miał emanować luksusem i prestiżem – jednak nie na miarę wcześniejszych modeli 25/100 (licencja Hispano-Suiza), czy skonstruowanego samodzielnie 860 - lecz czynić to adekwatnie do globalnie niełatwego pod względem ekonomicznym początku lat 30. XX wieku.

Oznaczało to mniej więcej tyle, że samochód luksusowy mógł stać się pojazdem seryjnym, w dużej mierze spójnym konstrukcyjnie z popularniejszymi modelami klas niższych. Zaprezentowany w 1934 roku Superb (początkowo noszący dodatkowe oznaczenie liczbowe 640) posiadał zatem centralną rurę nośną, wahliwe półosie napędzające koła tylne, wzdłużnie umieszczony rzędowy silnik, nadwozie konstrukcji mieszanej czy zunifikowaną przekładnię kierowniczą.

otrzymał pakiet dodatkowych, nowoczesnych rozwiązań, niedostępnych bądź osiągalnych wyłącznie za dopłatą w modelach niższych segmentów.

W jego skład wchodziły m.in. 12-voltowa instalacja elektryczna, układ chłodzenia silnika z wymuszonym obiegiem cieczy, hydrauliczne hamulce wszystkich kół, czterostopniowa przekładnia i przednie zawieszenie oparte o układ podwójnych wahaczy dla każdej ze stron.

640 Superb był dostępny w odmianach 6-miejscowej limuzyny (także z miękkim zwijanym fragmentem dachu i przegrodą oddzielającą kierowcę), dwu- bądź czterodrzwiowego sedana oferującego cztery miejsca, kabrioletu i sanitarki. Rzędowy, sześciocylindrowy silnik wywodził się wprost z rodziny jednostek napędowych pojazdów ciężarowych serii 206, ale odznaczał się ponadprzeciętną trwałością i łatwością obsługi. Standardowy Superb kosztował 61 900 koron, wobec minimum 80 000 koron żądanych za daleko mniej nowoczesnego poprzednika (model 645), i 127 000 – za limuzynę 860 bez żadnego z dodatków. Korzyści płynące z modyfikacji były zatem wymierne.

W roku 1936 fabryka przedstawiła Superba II (Typ 902), różniącego się, prócz bardziej finezyjnej osłony chłodnicy, głównie silnikiem powiększonym z 2492 ccm do 2703 ccm (60 KM), a ostatecznie 2914 ccm (63 KM). Głównym powodem tych zmian były rosnące masy nadwozi specjalnych, przygotowywanych przez zewnętrzne firmy karoseryjne w oparciu o podwozia ŠKODY.

Kolejne ulepszenia wprowadzono już w sezonie 1937, w modelu oznaczonym jako Typ 913. Prócz szeregu mechanicznych modyfikacji, pojazd otrzymał nowoczesną stylizację nadwozia, zgodną ze zmodernizowanym modelem Popular OHV i całkowicie nowym – Favorit. Częściowo zintegrowane z błotnikami reflektory i osłona chłodnicy uformowana „w strzałkę” stały się znakiem rozpoznawczym marki. W ofercie nadwozi modelu pojawiły się także wykonania użytkowe. Typ 913 prezentowano z dumą m.in. na Targach Poznańskich 1937.

U schyłku 1938 roku zaprezentowano kolejną modyfikację flagowej limuzyny marki – Typ 924, z charakterystyczną, walcową osłoną chłodnicy i górnozaworowym silnikiem OHV.

Zaprojektowany od podstaw, sześciocylindrowy silnik, o objętości 3137 ccm, odżegnywał się zdecydowanie od użytkowych korzeni poprzednika, wykorzystując innowacyjne, wymienne tuleje cylindrów. W oparciu o tę odmianę, sezon później, przedstawiono modyfikację oznaczoną jako Typ 919 – napędzaną doskonałym, widlastym silnikiem ośmiocylindrowym.

Superb osiągnął już status uznawanego pojazdu w segmencie limuzyn klasy wyższej, tym razem przypuszczając atak na najbardziej elitarne jego rejony. Produkcję Typu 924 przerwały, w roku 1941, działania wojenne i nowe zadania dla fabryki przydzielone przez okupanta. Odrodzenie nazwy nastąpiło w roku 1947, na praskim salonie samochodowym, w postaci oszałamiającego kabrioletu zaprojektowanego przez pracownię Sodomka.

W tym samym roku odnowiono produkcję przedwojennego Typu 924, jednak już nie w fabryce macierzystej, a – w świeżo wcielonej w struktury marki – filii w Kvasinach. Do października 1949 roku zbudowano tam ponad 160 egzemplarzy tych pojazdów, oznaczanych jako Superb 3000. Już nieco wcześniej, równolegle, rozpoczęto montaż całkowicie nowych, pontonowych nadwozi, wzorowanych nieco na radzieckich samochodach ZIS-110 – pojazdów tych powstało zaledwie niewiele ponad 40 sztuk i są dzisiaj powszechnie pomijane przez liczne źródła. Oficjalnie, produkcję „historycznych” Superbów zakończono jesienią 1949 roku, z całą pewnością jednak egzemplarze zamówione przez czechosłowackie MSW, wykańczano jeszcze w roku następnym.

Nazwa Superb powróciła w historii marki ponownie w roku 2001. Zgodnie z tradycją także tym razem oznaczała najbardziej reprezentacyjny model marki. Jak dotąd doczekaliśmy się dwóch generacji koncernowych Superbów: Typ 3U (2001-2008) i 3T (od 2008). W trzeciej, powoli zapowiadanej, historyczna nazwa z pewnością pozostanie – dopisując kolejne rozdziały do tej opowieści…

W 1938 roku wprowadzono model Superb 3000 z silnikiem o pojemności 3.1 l w którym zastosowany został rozrząd górnozaworowy. Przy okazji zmieniona została także przednia część nadwozia pojazdu. Auto wyposażono w nową atrapę chłodnicy. Model ten produkowano do 1943 roku[1]. W trakcie II wojny światowej produkowano wyłącznie otwartą wersję przeznaczoną dla dowódców wojskowych.

W trakcie II wojny światowej opracowany został prototyp wojskowego Superba 3000 - Kfz. 15 z napędem na cztery koła na bazie cywilnego modelu 3000. W latach 1942–1943 wyprodukowano 5 egzemplarzy pojazdu.

W latach 1946–1949 produkowano ponownie model Superb OHV ze zmodernizowanym nadwoziem. Łącznie w latach 1934–1949 wyprodukowano bez odmian wojskowych około 930 egzemplarzy pojazdu.

Dane techniczne
Producent: Škoda, Mlada Boleslav, Czechosłowacja
Poprzednik: Škoda Superb 3000 Kfz.15 956
Škoda Superb 3000 Kfz.21 952
Następca: Škoda VOS
Segment: F
Okres produkcji: 1946-1949
Wyprodukowanych: 162 egz.
Nadwozie: 4-drzwiowa, 6-miejscowa limuzyna
Silnik: typu 924, benzynowy, czterosuwowy, wolnossący, rzędowy, 6-cylindrowy, z rozrządem OHV, chłodzony cieczą
Układ zasilania: gaźnik Solex 40 UAIP
Pojemność skokowa: 3137 ccm
Średnica cylindra: 80,0 mm
Skok tłoka: 104,0 mm
Moc maksymalna: 85 KM (62,6 kW) przy 3600 obr./min
Stopień sprężania: 6,2
Skrzynia biegów: manualna 4-biegowa
Układ napędowy: silnik umieszczony wzdłużnie z przodu pojazdu, napędza koła tylne
Długość: 5300 mm
Szerokość: 1860 mm
Wysokość: 1650 mm
Rozstaw osi: 3300 mm
Rozstaw kół przednich: 1320 mm
Rozstaw kół tylnych: 1420 mm
Masa własna: 1950 kg
Instalacja elektryczna: 12 V
Ogumienie: 6.50×16
7.00×16
Hamulce: hydrauliczne bębnowe
Prędkość maksymalna: 125 km/h
Zużycie paliwa: 18-19 L/100 km (średnie)