W Związku Sowieckim produkowano w latach 1959-1981 luksusową limuzynę GAZ 13 Czajka, ros. ГАЗ-13 Чайка (pol. mewa), używaną wyłącznie przez dygnitarzy we wszystkich tzw. krajach demokracji ludowej. Pojazd ten brodukowany był w Gorkowskich Zakaładach Samochodowych w mieście Gorki (obecnie Niżny Nowogród), które od 1932 r. wytwarzały samochody osobowe i ciężarowe na licencji amerykańskiego Forda. W czasie II Wojny Światowej produkowały samochody terenowe GAZ 67 Czapajew, a po wojnie także samochody osobowe M-20 Pobieda i Wołga. Czajka miała 560 cm długości i mieściła 7 osób. Pojazd produkowano z nadwoziem 4-drzwiowej limuzyny lub jako kabriolet, używanych podczas defilad wojskowych. Napęd stanowił 8-cylindrowy widlasty silnik o pojemności 5,5 l i mocy 195 KM. Czajka wzorowana była częściowo na amerykańskim samochodzie Packard Carribean z lat 50. Produkcja Czajek rozpoczęła się 16 stycznia 1959 roku. Samochód ten jako jedyny – do rozpoczęcia w końcu lat 70. XX w. produkcji Czajki GAZ 14 – produkowany w krajach socjalistycznych posiadał: elektrycznie sterowane szyby, automatyczną skrzynię biegów ze specjalnym biegiem "D" czyli defiladowym, silnik V8, o pojemności 5,5 l i mocy 195 KM. Czajkę produkowano w dwóch wersjach nadwoziowych: podstawowy sedan (GAZ 13 1959-1981) i małoseryjny kabriolet (GAZ 13B 1961-1962 – około 20 sztuk). Samochód posiadał trzy rzędy siedzeń i mogło nim podróżować 7 osób. Nieliczna odmiana limuzyny GAZ-13A posiadała oddzielony przegrodą przedział pasażerski. Około 10 samochodów było skarosowanych jako rządowe karetki pogotowia (nadwozie kombi) w zakładach RAF. Z uwagi na w miarę komfortową jazdę, niewielką liczbę samochodów dostosowano dla potrzeb filmu, montując w odkrywanym przedziale pasażerskim podstawę dla kamery. Ogółem wyprodukowano 3179 sztuk. GAZ 13 Czajka to zdecydowanie jeden z najładniejszych i najbardziej luksusowych pojazdów produkowanych w ZSRS – pod koniec produkcji był samochodem już bardzo przestarzałym i staromodnym. Produkowany był dla wyższych władz państwowych (np. ministrowie, pierwsi sekretarze partii poszczególnych republik) i przedstawicieli dyplomatycznych ZSRR oraz innych państw. Najwyższe władze używały limuzyn ZiŁ, władze średniego szczebla – Wołg. Z powodu "oficjalnego" przeznaczenia, większość samochodów wykonana była w kolorze czarnym. Samochody te rozdawane były też przez państwo jako nagrody dla szczególnie zasłużonych, m.in. otrzymali je Jurij Gagarin i Michaił Szołochow. Od lat 70. wysłużone egzemplarze trafiały m.in. do pałaców ślubów, dla przewozu nowożeńców (za opłatą dwa razy wyższą od Wołgi). Nieliczne egzemplarze, jakie dostały się w ręce cywilne i zostały zaadaptowane jako taksówki, często poddane były przez właścicieli pewnym modyfikacjom. Ze względu na duże spalanie rzędu ok. 40 litrów na 100 km zastępowano oryginalne silniki GAZa silnikami Diesla od ciężarówek bądź też od innych luksusowych samochodów z mocnymi silnikami. Pozwalało to zredukować ilość spalanego paliwa nawet do 10 litrów/100km. W 1979 roku studio filmowe DEFA z NRD nakręciło komedię pod tytułem: Der schwarze Tschaika (Einfach Blumen aufs Dach). Film opowiada historię zwykłego robotnika który zamiast Trabantem – jeździ właśnie Czajką. Obraz ten kilkakrotnie pokazywała polska telewizja w latach 80. XX w. Mimo znacznej masy (ponad 2 tony), pojazd osiągał prędkość 160 km/h.

Dane techniczne
Okres produkcji: 1959-1981
Liczba wyprodukowanych: 3179 szt. (w tym 20 szt. kombi)
Nadwozie: 4-drzwiowa 7-miejscowa limuzyna lub 2- lub 4- kabriolet lub 5-drzwiowe kombi
Silnik: V8, umieszczony z przodu
Ĺšrednica cylindra: 100 mm
Skok tłoka: 88 mm
Pojemność skokowa: 5526 ccm
Stopień sprężania: 8,5:1
Moc maksymalna: 195 KM przy 4400 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: 407 Nm
Skrzynia biegĂłw: 3-biegowa automatyczna
Napęd: tylny
Ogumienie: 8,2Ă—15"
Długość: 5600 mm
Szerokość: 2000 mm
Wysokość: 1620 mm
Rozstaw osi: 3250 mm
Rozstaw kół przednich: 1540 mm
Rozstaw kół tylnych: 1540 (1530?) mm
Prześwit: 210 mm
Promień skrętu: 7,8 m
Masa własna: 2100 kg
Pojemność zbiornika paliwa: 80 l
Prędkośc maksymalna: 160 km/h
ZuĹĽycie paliwa: 21 l/100 km (14 l/100 km poniĹĽej 40-50 km/h)

ZiS-110 to luksusowy samochód osobowy produkowany przez radziecką firmę ZiŁ w latach 1945-1959. ZiS-110 był dostępny jako 4-drzwiowy sedan, powstał jako następca dla modelu ZiS-101. Do napędu użyto silnika V8 o pojemności sześciu litrów. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 3-biegową skrzynię biegów. Jako wzorzec do skonstruowania ZiS-a 110 posłużył Packard 180.

Powstawały różne wersje: ZiS-110A - ambulans, ZiS-110B - z nadwoziem typu phaeton, ZiS-110P/Sh - wyposażone w napęd 4x4.

Powstało 2063 egzemplarze ZiSa 110. Samochód został zastąpiony przez model ZiŁ-111.

Dane techniczne
Producent: Zawod Imieni Stalina/Zawod Imieni Lichaczjewa, ZwiÄ…zek Socjalistycznych Republik Sowieckich
Okres produkcji: 1945-1959
Poprzednik: ZiS-101
Następca: ZiŁ-111
Segment: F
Typy nadwozia: 4-drzwiowy sedan
4-drzwiowy kabriolet
Silnik: V8, OHV, 2 zawory na cylinder, chodzony cieczą, umieszczony wzdłużnie z przodu
Pojemność skokowa: 6005 cm³
Układ zasilania: gaźnik
Ĺšrednica cylindra: 90,0 mm
Skok tłoka: 118,0 mm
Stopień sprężania: 6,8:1
Moc maksymalna: 142 KM (104 kW) przy 3600 obr/min
Skrzynia biegĂłw: manualna 3-biegowa
Rodzaj napędu: tylny / AWD
Hamulce: bębnowe na wszystkie koła
Ogumienie: 7,5Ă—16
Długość: 6000 mm
Szerokość: 1960 mm
Wysokość: 1730 mm
Rozstaw osi: 3760 mm
Rozstaw kół przednich: 1520 mm
Rozstaw kół tylnych: 1600 mm
Prześwit: 210 mm
Masa własna: 2575 kg
Pojemność zbiornika paliwa: 80 l
Prędkość maksymalna: 140 km/h
Ĺšrednie zuĹĽycie paliwa: 23 l / 100 km
Promień skrętu: 7,4 m
Liczba miejsc: 7

ZiS-101 to luksusowy samochód osobowy produkowany przez sowiecką firmę ZiŁ w latach 1936-1941. ZiS-101 był dostępny jako 4-drzwiowy sedan, powstał jako pierwszy model ZiSa. Do napędu użyto silnika R8 o pojemności 5,8 l. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 3-biegową skrzynię biegów. Większość limuzyn malowana była na kolor czarny.

Powstawała także wersja z nadwoziem typu kabriolet - ZiS-102, wyprodukowano zaledwie kilkadziesiąt egzemplarzy.

Wyprodukowano w kilku egzemplarzach wersję sportową modelu - ZiS-101 Sport. Był to dwudrzwiowy roadster o dwóch miejscach siedzących. Do jego napędu użyto tego samego silnika co w wersji standardowej, został on jednak wzmocniony, co zaowocowało wzrostem mocy maksymalnej do 143 KM. Dzięki temu samochód mógł rozpędzić się do 162 km/h.

W roku 1940 zaprezentowano zmodernizowaną wersję modelu - ZiS-101A. Samochód charakteryzował się m.in. nieco mocniejszym silnikiem (podniesiony stopień kompresji). Powstało 8752 egzemplarze ZiSa 101 we wszystkich odmianach. Samochód został zastąpiony przez model ZiS-110.

ZiL-111 − luksusowy samochód osobowy produkowany przez sowiecką firmę ZiL w latach 1959–1967. Seria przedprodukcyjna została wypuszczona w 1958. ZiL-111 był dostępny jako 4-drzwiowy sedan, powstał jako następca dla modelu ZiS-110. Do napędu użyto silnika V8 o pojemności sześciu litrów. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 2-biegową automatyczną skrzynię biegów. 111 nawiązywała swoim wyglądem do modeli Packarda z lat 50. Powstały także warianty 111A – wyposażony w klimatyzację oraz 111W – z nadwoziem typu kabriolet.

W roku 1963 samochód przeszedł modernizację wyglądu, zmodyfikowany model oznaczono jako 111G. Pas przedni nawiązywał do Cadillaców z lat 1961–62, pas tylny zaś (szczególnie podwójne światła) do samochodów Mercury z lat 60.

Na bazie modelu ZiL-111, powstał mikrobus, ZiL-118 Junost (Młodość), z powodu nikłego zainteresowania rządu wyprodukowano jedynie 20 egzemplarzy. Jak inne modele ZiL-a, 111 dostępny był wyłącznie dla członków Politbiura. Samochód został zastąpiony przez model ZiL-114.