Najpoważniejszymi faworytami Grand Prix ACF w 1912 roku były samochody FIAT i Peugeot. Fiat prezentował dużą pojemność i moc, natomiast Peugeot, początkujący na wyścigach Grand Prix, wystąpił z nową propozycją lekkiego, niezawodnego samochodu wyścigowego o dobrych właściwościach jezdnych. Model z 1912 roku, o rozstawie osi 2769 mm i rozstawie kół przednich i tylnych 1118 mm, skonstruował szwajcarski inżynier Ernest Henry zgodnie ze wskazówkami zawodników Boillota, Zuccarellego i Gouxa. Interesujący był zwłaszcza silnik - po raz pierwszy z rozrządem DOHC (dwa wały krzywkowe w głowicy cyloindrów, napedzające w każdym cylindrze cztery zawory). Dzięki zastosowaniu niemal dwukrotnie większego skoku tłoka (20 mm) przy średnicy cylindra (110 mm) osiągnięto pojemność skokową 7596 cm3 i moc 95,6 kW (130 KM) przy 2200 obr/min. Przy maksymalnych obrotach samochód osiągał prędkość 147 km/h.

Wyścigi Grand Prix ACF w 1913 roku na torze w Amiens nie odbywały się już według wolnej formuły. Nowe przepisy ograniczały zużycie paliwa do 20 l/100 km, a masę pojazdów od 800 do 1100 kg. Wymagane było dwumiejscowe nadwozie, zbiornik paliwa w kształcie walca o długości 1 m umieszczony za siedzeniami bez osłony aerodynamicznej. Firma Peugeot zaprezentowała pojazdy podobne pod wzgledem koncepcji i wyglądu do sprawdzonych modeli z 1912 roku, a modyfikacje dotyczyły jedynie silnika. Średnicę cylindrów zmniejszono do 100 mm, a długość skoku tłoka do 180 mm, przez co Pojemność spadła do 5645 cm3. Pomimo zmniejszenia się mocy całkowitej do84,6 kW (115 KM) przy 2500 obr/min, tzw. moc z pojemności skokowej 1 litra wzrosła z 12,6 kW/l do 15 kW/l. Szesnastozaworowy silnik miał suchą skrzynię korbową i wał korbowy ułożony w łożyskach kulkowych. Magnetoelektryczny zapłon pochodził z firmy Bosch. Sztywne mosty były zawieszone na półeliptycznych resorach piórowych. Obydwa hamulce - ręczny działający na wał napędowy, tzw. wał "Kardana" i nożny szczękowy działały wyłącznie na koła tylne. Wymienialne koła Rudge-Whitwortha posiadały już na centralnych nakrętkach charakterystyczne skrzydełka służące do szybkiego zwalniania i zaciągania młotkiem. Pojazd osiągał prędkość maksymalną około 170 km/h, a zwycięzca Boillot [nr 22 - przyp. Kulikowski] podczas wyścigów Grand Prix przejechał trasę z prędkością średnią 116 km/h. Tuż za nim do mety dotarł kolega z zespołu - Goux. Po zawodach pojazdy Peugeot sprzedano do Ameryki i nie startowały już ,w wyścigach Grand Prix Francji w Le Mans [startowały w Indianapolis 500 - przyp. Kulikowski].